Op een jonge leeftijd begon ik met mijn ouders naar de kerk te komen en ik begon deel uit te maken van de JvO. Ons financiële leven was niet echt een zegen en we hadden in in die tijd ook geen huis. We woonden 4 jaar lang samen in een huis met zigeuners uit Westerse Europese landen. Met een gezin van 6 mensen deelden we 2 kamers, waarbij ik in dezelfde kamer sliep als mijn broertjes.

Dit bracht voor mij veel frustraties en woede met zich mee, omdat ik begon te “puberen” en, net als ieder meisje van mijn leeftijd, privacy wilde hebben.
Mijn vader was de kostwinnaar. Mijn moeder was erg ziek en lag hierdoor vaak in het ziekenhuis, waardoor ik de zorg voor mijn broertjes op me nam. We waren altijd bang dat we onze moeder zouden verliezen. Ik begon vaak ruzie te hebben thuis en ik groeide op met onzekerheden en een angst om fouten te maken. Ik wilde dat mensen mij perfect vonden, maar hoe ouder ik werd hoe onzekerder ik werd.
Ik droeg een masker.

Ik dacht dat ik altijd gelijk had en luisterde alleen maar naar mijn eigen gedachten.
Bovendien ging het ook niet goed op school en ik voelde me minderwaardig en minder slim dan de anderen.

In de JvO heb ik geleerd dat ik anders moest handelen om andere resultaten te zien en door de stappen te volgen die mij werden geleerd begon ik ook echt veranderingen te zien. Ik heb een diploma kunnen halen en doe het nu goed op mijn vervolgopleiding. Ik ben niet meer onzeker. Ik voel me niet minder dan anderen en ben blij met mezelf.

Oletta João